ေဝးလြင့္ေန႔စဲြ ေဖေဖာ္ဝါရီ(၁၄)

ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီေဆာင္းညက အရိုးထဲထိ ေအးစိမ့္ေစသလို ခ်စ္သူေတြရဲ႕ ရင္ကိုေႏြးေထြးေစတဲ့ လလည္းျဖစ္တယ္။ လမ္းေပၚမွာ သြားလာေနၾကတဲ့လူေတြက ဆြယ္တာအက်ႌထူေတြနဲ႔ အေအးဒဏ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ အန္တုေနၾကတယ္။
အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုက်ံဳ႕ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ သြားလာေနသူေတြကို ျပဴတင္းေပါက္မွန္ခ်ပ္ကေန ေက်ာ္ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။ ဒီညမွ အေအးဓါတ္က ပိုလြန္ကဲေနသလို.... ဒီအခ်ိန္ထိ ဒီလူေတြ အိမ္မျပန္ၾကေသးပါလား! ဘယ္သြားေနၾကပါလိမ့္!

"ကဲ ... ဂ်ဴတီၿပီးၿပီကြာ..သူကေတာ့ ငါ့ကို ေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္"

အခန္းေဘးနားေနေဆာင္က နပ္စ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အသံကို ကြၽန္မၾကားလိုက္မိတယ္။

"ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာမွ တာဝန္က်ရတာ တကယ္ ကံမေကာင္းဘူးကြာ"

ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း နပ္စ္မက ပစၥည္းေတြကို ေကာက္သိမ္းေနတယ္။

"နင္က ေတာ္ေသးတယ္။ အလုပ္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္ေနမယ့္လူရွိေသးတယ္"

နပ္စ္တစ္ေယာက္က ဝင္ေထာက္တယ္။

"တခ်ဳိ႕လူက ရံုးဆင္းရင္ေတာင္ ေမွ်ာ္မဲ့လူမရွိဘူး"
"ေဒါက္တာ ယြန္းကို ေျပာတာလား!"

သူတုိ႔ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြမွာ ကၽြန္မနာမည္ပါလာတာေၾကာင့္ နားကို ကြၽန္မ ပိုစြင့္ထားလိုက္မိတယ္။

"အင္းေပါ့.. မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္ကို မွန္းမိေသးလား?"

"သိပ္ မွန္းမိတာေပါ့"
သူတို႔ စကားဆက္ေျပာေနတဲ့ အခန္းႏွစ္ခု ျခားထားတဲ့နံရံနား ကၽြန္မ ပိုတိုးကပ္သြားမိတယ္။

"အဲဒီတုန္းက ငိုလိုက္ ေအာ္လိုက္နဲ႔ ေဒါက္တာ အဲဒီလို အျပင္းအထန္ခံစားရတာ ငါ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး"

"ခံစားရမွာေပါ့...သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္ ရူးေတာင္ ရူးသြားႏိုင္တယ္"

"ရွဴး...တိုးတိုး ..ၾကားသြားဦးမယ္"

နံရံမွာနားရွိမွန္း နပ္စ္မေလးႏွစ္ေယာက္ အခုမွသတိျပဳမိပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါၿပီ။

"ဟို..ဟို..ေဒါက္..ေဒါက္တာ အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား?"

ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ လူမိသြားတဲ့သူခိုးလို စကားကိုထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ဆိုရင္း သူတို႔မ်က္ႏွာက သူတို႔ပါးေပၚ လိမ္းထားတဲ့မိတ္ကပ္ထက္ေတာင္ ပိုနီျမန္းသြားေတာ့တယ္။

"ျပန္ေတာ့မယ္ ..ပစၥည္းေတြ သိမ္းေနလို႔ပါ"

သူတို႔ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ကၽြန္မ မၾကားမိသလို ဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္။

"ကၽြန္...ကၽြန္မတို႔ကို ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္ ေဒါက္တာ .. မနက္ျဖန္မွ ေတြ႔မယ္ေနာ္..ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ" ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းထဲကေန သုတ္သုတ္ျပာျပာ ထြက္သြားခဲ့တယ္။

"ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ျဖစ္ပါေစ"

ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေဆးရံုကေန ကၽြန္မထြက္လာခဲ့တယ္။

ေမွ်ာ္ေနတဲ့ခ်စ္သူမရွိလည္း ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ရဦးမယ္။ အိမ္က ေၾကာင္မေလးမိဆိုး အစာစားဖို႔ ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္ေနေတာ့မယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္မရဲ႕ပထမဆံုးအလုပ္က မိဆိုးကို အစာေကၽြးတာျဖစ္တယ္။ ဒီေၾကာင္ေလးကို ဘယ္အခ်ိန္ကစ ေကာက္ယူေမြးခဲ့တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ မိဆိုးဆိုတဲ့ နာမည္ကိုေပးခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

မႏွစ္က ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ကၽြန္မဟာ အစြန္႔ပစ္ခံေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လို ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားခဲ့ဖူးတယ္။ အစြန္႔ပစ္ခံေၾကာင္တစ္ေကာင္က မငိုတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ ရင္ကြဲမတတ္ ငိုေၾကြးခဲ့ရတယ္။

မိဆိုးက ကၽြန္မကိုေတြ႔တာနဲ႔ တစာစာေအာ္ၿပီး ကၽြန္မေျခေထာက္နားကို သူ႔ေခါင္းနဲ႔ အတင္းတိုးေဝွ႔ရင္း အစာေတာင္းေနတယ္။

"ဒီႏို႔ေတြကုန္ေအာင္ေသာက္လိုက္... မကုန္ရင္ ေတြ႔မယ္"

အစာခြက္ထဲ ႏြားႏို႔ကိုျဖည့္ေပးရင္း ကၽြန္မ သူ႔ကိုၾကိမ္းလိုက္မိတယ္။

ေၾကာင္က လူစကားကိုနားလည္သလို ကၽြန္မရဲ႕ႏိုင္လိုစီးနင္းအေျပာကို ဆန္႔က်င္တဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ေၾကာင္ေလးကိုၾကည့္ရင္း အဲဒီမ်က္လံုးတစ္စံုပါတဲ့ ကၽြန္မနဲ႔အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ ပံုရိပ္တစ္ခုကို ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။

xxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ ရက္ .. ခ်စ္သူမ်ားေန႔ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းမွာျဖစ္တယ္။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ ေန႔လယ္စာ အတူစားဖို႔ ခ်ိန္းထားၾကတယ္။
"ဒီေန႔က ခ်စ္သူမ်ားေန႔တဲ့ ... ေမာင္ ဘာလို႔ ကၽြန္မကို လက္ေဆာင္ ပန္းစည္း မေပးေသးတာလဲ!"

ေမာင့္ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ကၽြန္မရန္ေတြ႔ပူဆာလိုက္တယ္။

"ဘာလက္ေဆာင္ ပန္းစည္းမ်ား ေပးစရာလိုလို႔လဲ" မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ေမာင္ျပန္ေမးတယ္။

"ပန္းစည္းေလး မဟုတ္ရင္ေတာင္ အမွတ္တရကတ္ေလးေတာ့ ေမာင္ေပးသင့္တာေပါ့" ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး မေက်မနပ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

"ဒီလိုဆို စားၿပီးလို႔ အလုပ္ျပန္ေရာက္ရင္ e-card ေလးပို႔လိုက္မယ္..ကဲ ..ေက်နပ္ၿပီ မဟုတ္လား!"

နားေထာင္ရံုနဲ႔ ခံစားမႈကို ေအးခဲေစတဲ့ ကြန္ျပဴတာကတဆင့္ ေပးပို႔မယ့္ e-cardတဲ့။ ေမာင္က အဲ့ဒီလို လူစားမ်ိဳးျဖစ္တယ္။

"တကယ္ ပို႔ရမယ္ေနာ္ .. ကၽြန္မ ေစာင့္ေနမယ္"

ေမာင္ပို႔လာမယ့္ကတ္မွာ ၾကင္နာယုယတဲ့ စကားလံုးေတြ ပါမွာမဟုတ္မွန္း ကၽြန္မၾကိဳသိေနေေပမယ့္ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ အရင္ဖြင့္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ ကၽြန္မျပံဳးေနလိုက္မိတယ္။
"မိန္းကေလးေတြက သဲကို သဲတယ္။ ဘာခ်စ္သူမ်ားေန႔လဲ !"

ေမာင္က မေက်မနပ္ရြတ္ရင္း ထမင္းကိုစားေနတယ္။ ေမာင္ရဲ႕ ဂ်စ္ကန္ကန္အေျပာေၾကာင့္ သူနဲ႔ရန္ျဖစ္ခ်င္ စိတ္မ်ား ထပ္ေပၚလာျပန္တယ္။

"ေမာင္ဟာေလ နည္းနည္းမွ စိတ္ကူးမယဥ္တတ္ဘူး .. ကိုရီးယားကားေတြ မၾကည့္ဖူးဘူးလား"

အျမဲတမ္း အလုပ္ေတြနဲ႔ မအားမလပ္ျဖစ္ေနတဲ့ေမာင္မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိမွန္းသိလွ်က္နဲ႔ ကၽြန္မ ရန္ရွာလိုက္မိတယ္။

"ဘာ ကိုရီးယား ကားလဲ.. Discoveryပဲ ၾကည့္တယ္"

စိတ္မသက္သာတဲ့ပံုနဲ႔ ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္းေခါင္းငံု႔ၿပီး ေမာင္ထမင္းဆက္စားတယ္။

"ေမာင့္ဘဝက ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိသလိုပဲ။ ဘာခံစားခ်က္မွလည္းမရွိဘူး။ ဟိုတေလာကလႊင့္တဲ့ ကိုရီးယားကားဆို ေတာ္ေတာ္ေလးၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။ ေမာင္ ၾကည့္သင့္တယ္"

ရိသဲ့သဲ့နဲ႔ ကၽြန္မျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

"ဟုတ္လား .. ဘာဇာတ္ကားေလးပါလိမ့္"

ကၽြန္မကိုရြဲ႕ၿပီး ေမာင္ျပန္ေမးတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲကအခ်စ္ေတြကို သူခံစားလို႔မရဘူး။ ဟန္ေဆာင္သရုပ္ေဆာင္ ေနၾကတယ္လို႔ ေမာင္ေျပာဖူးတယ္။

"ဇာတ္လမ္းက အရမ္းခံစားရတယ္ ။ ဇာတ္ဝင္ေတး "only love" ကလည္း နားေထာင္လို႔ေကာင္းတယ္"
ေမာင္မၾကိဳက္မွန္း သိရက္နဲ႔ ကၽြန္မဆက္ေျပာေနလိုက္တယ္။

"အဲဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္ဖူးတယ္။ ကဲ ေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဆက္ေျပာ.. ဇာတ္လမ္းကို အက်ဥ္းခ်ံဳးၿပီး (၅)မိနစ္နဲ႔ ၿပီးေအာင္ေျပာ..အလုပ္ဝင္ရဦးမယ္"

ေကာ္ဖီကိုငံု႔ေသာက္ရင္း စိတ္မရွည္သလို ေမာင္ကဆိုတယ္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ေခြစာကို (၅)မိနစ္နဲ႔လံုေလာက္မွာ မဟုတ္မွန္း သိေပမယ့္ ကၽြန္မ ဆက္ေျပာေနလိုက္မိတယ္။

"ဒါမ်ား ခံစားရတယ္တဲ့လား"

ကြၽန္မစကားအဆံုးမွာ ေမာင္ကခပ္ဟဟနဲ႔ ခံစားခ်က္မဲ့စြာေျပာလာတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေမာင္ဟာ အၿမဲတမ္း ကြၽန္မနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တယ္။

ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မက အိမ္နီးခ်င္းေတြလို႔ေျပာရင္ ယံုမယ့္သူရွိမယ္မထင္ဘူး။ ၿခံစည္းရိုးတစ္ခုပဲ ျခားထားတဲ့ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မက ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ တက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ျငင္းခုန္ေနတတ္တယ္။

မွတ္မိပါေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔မိသားစု အဲဒီရပ္ကြက္ကို ေျပာင္းလာစက သူငယ္ခ်င္းမရွိတဲ့ကြၽန္မမွာ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း အတန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ၿပီး အျပင္ကိုေငးေနတတ္တယ္။ ေငးေနတတ္တဲ့ကြၽန္မကို ေမာင္ကဆံပင္ေတြဖြၿပီး "ေဟး ... ရုပ္ဆိုးမ ဘာေတြေငးေနလဲ?"လို႔ အၿမဲစတတ္တယ္။ ရုပ္ဆိုးမလို႔ ေမာင္စတိုင္း ကြၽန္မ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မကုိအမ်ဳိးမ်ဳိး စေနာက္တတ္တဲ့ ေမာင္ေၾကာင့္ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မရဲ႕ရန္ပဲြက ဘယ္ေတာ့မွ ျပတ္တယ္လို႔မရွိခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းမွာမက ၿခံခ်င္းကပ္ရက္မို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း ရန္ပဲြကဆက္ေနတတ္ေသးတယ္။ ရန္ျဖစ္တိုင္း အိမ္ေျပာင္းမယ္လို႔ အၿမဲေျပာတတ္တဲ့ကြၽန္မ ယခုထက္ထိ အိမ္မေျပာင္းျဖစ္သလို ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ အထက္တန္းတက္ျပန္ေတာ့လည္း ေမာင္နဲ႔တစ္ေက်ာင္းတည္း၊ တစ္တန္းတည္း အတူတက္ခဲ့ရတယ္။

ေက်ာင္းတုန္းက တစ္ျခားအခန္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္မတိတ္တိတ္ေလး စိတ္ဝင္စားခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးမွာ ရည္းစားရွိတယ္လို႔သိတဲ့ေန႔ ကြၽန္မငိုခဲ့ဖူးတယ္။ လက္ကိုင္ပုဝါတစ္ထည္ကို ေမာင္ကမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ ရင္ခြင္ထဲ ကြၽန္မကိုဆဲြသြင္းၿပီး ေမာင္ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကြၽန္မအေပၚ ေမာင္ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြ မရိုးသားဘူးလို႔ ကြၽန္မခံစားလာမိတယ္။ ေမာင့္ကိုေတြ႔ရင္ ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘဲ ကြၽန္မရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ပိုျမန္လာခဲ့တယ္။ ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မၾကားမွာ မျမင္ႏိုင္တဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတစ္မွ်င္ ရစ္ေႏွာင္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကေတာ့ျဖစ္ၿမဲ...

တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ လိုင္းေတြေရြးၾကေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔အၿမဲဆန္႔က်င္တဲ့ေမာင္က သူ႔ဝါသနာပါတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာလိုင္းကို ေရြးခဲ့သလို ကြၽန္မလည္း ေဆးလိုင္းေရြးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခဲြရေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာက ကြၽန္မတို႔ကို မ်က္ႏွာသာေပးေနေသးတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ၾကတဲ့ မိဘေတြက ေမာင္နဲ႔ကြၽန္မကို တျခားၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရင္ စိတ္မခ်တာေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းကူညီႏိုင္ေအာင္ အခန္းခ်င္းကပ္လွ်က္ အိမ္ခန္းေတြငွားေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ေမာင္က ရန္ျဖစ္ၿမဲ၊ ျငင္းခံုၿမဲ၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မျမင္ရရင္ မေနႏိုင္၊ မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ၿမဲ၊ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခိုးနမ္းၾကၿမဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ကြၽန္မတို႔ဖြင့္မေျပာမိၾကဘူး။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ကိုလည္း ေမာင္ႏွင့္အတူ ကြၽန္မ မက်င္းပခဲ့ဖူးဘူး။

အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ခုေသာခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ တျခားေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ညစာစားၿပီးျပန္လာတဲ့ ကြၽန္မကို ေမာင္ကတံခါးဝမွာ ေဒါသနဲ႔ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့ၿပီး ေမာင္ကလဲြလို႔ ေနာင္ေနာက္ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ ညစာသြားမစားဖို႔ က်ိန္းေတာ့တယ္။ ေမာင့္ကိုအတၱႀကီးတဲ့လူလို႔ ကြၽန္မ မေက်မနပ္ေျပာမိေပမယ့္ ေခါင္းကိုေတာ့ သြင္သြင္ၿငိမ့္ေနမိမယ္။ ကြၽန္မေက်ာင္းၿပီးလို႔ ေမာင္အလုပ္ဝင္တဲ့အထိ ခ်စ္သူမ်ားေန႔တိုင္း ေမာင့္ေဘးမွာ ကြၽန္မအၿမဲရွိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေမာင္ကကြၽန္မကိုခ်စ္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။

++++++++++++++++++ ++++++++++++++

ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ေမးလ္ေဘာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မဝမ္းနည္းသြားမိတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဖြင့္မေျပာသလို စာေလးတစ္ေစာင္နဲ႔လည္း သက္ေသမျပတတ္တ့ဲေမာင့္အခ်စ္ကို ကြၽန္မနားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မ ဝမ္းနည္းေဒါသစိတ္နဲ႔ ေမာင့္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။

"ပို႔လိုက္ၿပီေလ" ဖုန္းတစ္ဘက္ကေန အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ေမာင္ကဆိုတယ္။

"မရဘူး... ထပ္ပို႔ေပးပါ" ေမာင္အလုပ္မ်ားေနမွန္း သိရက္နဲ႔ ကြၽန္မထပ္ေဆာင္းဆိုမိတယ္။

"အေစာင္(၁ဝဝ) ပို႔လိုက္မယ္ကြာ.... ကဲေက်နပ္ၿပီလား!"

စိတ္မရွည္သလို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားပံုနဲ႔ ေမာင္ကေျပာတယ္။ ဒါပဲလား! ကြၽန္မအတြက္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔....

"ညေနစာစားဖို႔ လာမေခၚပါနဲ႔ေတာ့... ကြၽန္မဘာသာသြားစားမယ္"

ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ကြၽန္မဖုန္းခ်လိုက္မိတယ္။

"ခ်စ္ပါတယ္"လို႔ ဖြင့္မေျပာသည့္တိုင္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔တိုင္း ေမာင့္ေဘးမွာ ကြၽန္မရွိေနခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။ ပန္းေလးတစ္ပြင့္၊ ကတ္ေလးတစ္ကတ္ေတာင္ ေမာင့္ဆီက ကြၽန္မ မရခဲ့ဖူးဘူး။ ကြၽန္မေတြးရင္း ပိုဝမ္းနည္းလာမိတယ္။ ဖုန္းကို ကြၽန္မပိတ္ထားလိုက္မိတယ္။

ညဂ်ဳတီေၾကာင့္ ေဆးရံုကိုကြၽန္မေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဖုန္းလာရင္ ကြၽန္မကိုမေခၚဖို႔ ေဆးရံုကဝန္ထမ္းေတြကို မွာထားလိုက္တယ္။ လူနာမ်ားတာေၾကာင့္ အလုပ္ထဲမွာပဲ ကြၽန္မစိတ္နစ္ထားလိုက္မိတယ္။ ေန႔လယ္ကအျဖစ္အပ်က္ကို ကြၽန္မတဒဂၤေမ့ထားလိုက္မိတယ္။

"ေဒါက္တာ... အေရးေပၚလူနာ"

နပ္စ္မရဲ႕ ေရးႀကီးသုတ္ျပာအသံေၾကာင့္ နဖူးေပၚကေခြၽးေတြကို ကြၽန္မသုတ္ရင္း လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ယူေနခ်ိန္မွာ လူနာတင္ကားတစ္စီး ဥၾသဆဲြၿပီးဝင္လာတယ္။ ဒီေန႔ မေတာ္တဆမႈေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါလားလို႔ေတြးရင္ အေရးေပၚခန္းဘက္ ကြၽန္မေျပးသြားလိုက္တယ္။

"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?"

လူနာတြန္းလွည္းတြန္းလာတဲ့ နပ္စ္ကို ကြၽန္မေမးလိုက္တယ္။

"ယာဥ္တိုက္မႈတဲ့... ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္။ ႏွလံုးမခုန္ေတာ့ဘူး။ အသက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္"

နပ္စ္ရဲ႕အေျဖကို ကြၽန္မေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။

"ႏွလံုးခုန္စက္ေပးပါ"

တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ နပ္စ္ကိုေျပာရင္း လူနာကို ကြၽန္မေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီတခဏ ကြၽန္မေခါင္းတစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္သြားခဲ့တယ္။

"ေမာင္.........."

ေဆာက္တည္ရာမဲ့ နပ္စ္လက္ထဲကစက္ကို ကြၽန္မဆဲြလုၿပီး ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖိခ်လိုက္မိတယ္။ ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္က လွ်ပ္စစ္ေၾကာင့္ ခုန္လိုက္ က်လိုက္... ျပန္ခုန္လိုက္ ျပန္က်လိုက္.....

"ေမာင္ မေသရဘူး... ေမာင္ မေသရဘူး..."

ပါးစပ္ကတဖြဖြေအာ္ရင္ ကြၽန္မအေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိခ်လိုက္မိတယ္။ နပ္စ္ေတြက ကြၽန္မကို ႐ူးသြားၿပီလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္မ႐ူးသြားၿပီလား.. ကြၽန္မ မသိဘူး။ ေမာင့္အသက္ကို ကယ္ဖို႔ပဲ ကြၽန္မႀကိဳးစားေနမိတယ္။

ကြၽန္မကိုခ်စ္တယ္လို႔ တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ ေမာင္ေျပာသြားသင့္တယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ကတ္ေလးတစ္ခုေတာ့ ေမာင္ေပးသြားသင့္တယ္။ ဝိညာဥ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့ ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို ႏွလံုးခုန္စက္နဲ႔ ကြၽန္မထပ္တလဲလဲ ဖိေနမိတယ္။ အားနဲ႔ဖိေပမယ့္ နာတယ္လို႔ တစ္ခြန္းေလးေတာင္ ေမာင္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ႏွလံုးေသြးေတြ ရပ္တန္႔ကုန္ပါၿပီ။ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး ေမာင္ရဲ႕ဝိညာဥ္မဲ့ခႏၶာကိုယ္က ကြၽန္မကို စတင္ႏႈတ္ဆက္ေနပါၿပီ.....

"ေဒါက္တာ... ရပ္လိုက္ေတာ့"

တျခားဆရာဝန္တစ္ေယာက္က ကြၽန္မလက္ထဲကစက္ကို အတင္းဆဲြလုၿပီး ေျပာမွ ကြၽန္မ သတိဝင္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကြၽန္မမ်က္ဝန္းက ေမာင့္ကိုသဲသဲကဲြကဲြ မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မငိုမိတယ္... ရင္ကဲြမတတ္ ကြၽန္မငိုမိတယ္။

"အခ်ိန္မမီေတာ့ဘူး ေဒါက္တာ... သူဆံုးသြားပါၿပီ။ ဝမ္းနည္းပါတယ္"

ကြၽန္မပုခံုးကိုကိုင္ၿပီး အားေပးလာတဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕စကားကို ကြၽန္မေခါင္းခါၿပီး ျငင္းဆန္မိတယ္။

"ေမာင္ မေသဘူး........ ေမာင္ မေသရဘူး"

စိတ္မမွန္တဲ့လူတစ္ေယာက္လို႔ ကြၽန္မေဆာက္တည္ရမဲ့ ေအာ္ငိုမိခဲ့တယ္။

"ေဒါက္တာလည္း ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပဲ။ တရားနဲ႔ေျဖပါ ေဒါက္တာ"

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ေဖေဖာ္ဝါရီ (၁၄)ရက္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ျဖစ္တယ္။

****************** *******************

ေမာင္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေျပာျပမွ ေမာင္ဘာျဖစ္လို႔ အလုပ္ေစာဆင္းတယ္ဆိုတာကို ေနာက္မွ ကြၽန္မသိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ကြၽန္မစိတ္တိုတိုနဲ႔ ဖုန္းပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာင္ဖုန္းေတြ အဆက္မျပတ္ဆက္ခဲ့ေသးတယ္။ ဖုန္းေခၚမရတာနဲ႔ စိတ္ပူၿပီး အလုပ္ကိုခ် ကြၽန္မကိုရွာဖို႔ ေဆးရံုကို ေမာင္ထြက္လာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ ေဆးရံုအလာလမ္းမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ကလာတဲ့ ကုန္ကားတစ္စီးနဲ႔ ေမာင္တိုက္မိခဲ့တယ္။

ကြၽန္မေၾကာင့္ ေမာင္ေသဆံုးရၿပီ... ကတ္ေလးတစ္ကတ္ေၾကာင့္ လူေလာကႀကီးထဲကေန ေမာင္ အၿပီးအပိုင္ ခဲြထြက္သြားခဲ့ရတယ္။

အခုေတာ့ အခန္းေလးထဲမွာ ကြၽန္မနဲ႔ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္၊ မဖြင့္ျဖစ္ခဲ့လို႔ ဖုန္အလိတ္လိတ္တက္ေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးနဲ႔ အထီးက်န္ေနခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေန႔ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ပစ္ထားတဲ့ကြန္ျပဴတာကို ကြၽန္မဖြင့္လိုက္မိတယ္။ ေမးလ္ပို႔မယ့္သူ မရွိမွန္းသိေပမယ့္ ေမးလ္ေဘာက္ကို ကြၽန္မဖြင့္လိုက္မိတယ္။ ေမးလ္ေဘာက္ထဲမွာ ေမးလ္ေတြ စုစုေပါင္း အေစာင္(၁ဝဝ)တိတိ..... အမႈိက္ေမးလ္ေတြမ်ားလား! ေမးလ္အင္းေဘာက္ကို ကြၽန္မစိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဖြင့္လိုက္မိတယ္။

ေမးလ္ပို႔ထားတဲ့ရက္စဲြက မႏွစ္က ေဖေဖာ္ဝါရီ (၁၄)ရက္ေန႔.....

ႏွင္းဆီအနီရဲရဲတစ္ပြင့္ပါတဲ့ ကတ္ေလးတစ္ခုနဲ႔ "only love" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ လႊင့္ပ်ံ႕လာတယ္။ ကတ္ေအာက္မွာ ခံစားရတဲ့ စာစုေလးတစ္ခု....

ယြန္း....

အတူေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူးေနာ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေရာက္တိုင္း နင့္ကိုဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေလးတစ္ပြင့္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။ နင္သိတဲ့အတိုင္း ငါတို႔က အၿမဲရန္ျဖစ္ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အေပ်ာက္မခံႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ခ်စ္တယ္လို႔လည္း မေျပာခဲ့ၾကဘူးေနာ္။ နင့္အေပၚ မေကာင္းမွန္း ငါသိပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့သမွ်အတြက္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ မေျပာဘဲ သိမ္းထားတဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း ေျပာရဦးမယ္။ နင့္ကိုငါအရမ္းခ်စ္တယ္။ ေနာက္ နင္ဝမ္းသာစရာတစ္ခု ေျပာဦးမယ္။ လံုေလာက္တဲ့ေငြကို ငါစုမိပါၿပီ။ ငါတို႔ လက္ထပ္ၾကစို႔ေနာ္ ယြန္း..
ခြင့္ျပဳမယ္မဟုတ္လား ယြန္း....

အနားနား ေမာင္ေရာက္လာၿပီး စကားေျပာေနသလို ကြၽန္မခံစားမိတယ္။ ကြၽန္မ အားပါးတရငိုမိျပန္တယ္။ ေမာင့္အရိပ္၊ ေမာင္နဲ႔ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ကြၽန္မျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ကတ္ထဲက သီခ်င္းသံကလည္း အဆက္မျပတ္ ပ်ံ႕လႊင့္လိုေနတယ္။

only love can make memory
only love can make a moment last.
you were there and all ther world was young and all its songs unsung.
and I remember you then love was all, all you were living for,
and how you gave that love to me.....

က်န္တဲ့ေမးလ္ေတြကို ဖြင့္လိုက္တိုင္း သီခ်င္းသံက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ လႊင့္ပ်ံ႕လာတယ္။

ေမးလ္အေစာင္(၁ဝဝ)လံုးကို ကြၽန္မဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ ေမးလ္တိုင္းကို ကြၽန္မခြင့္ျပဳတယ္ ေမာင္လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္မိတယ္။

ေမာင္မျမင္ႏိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔ ကြၽန္မအႀကိမ္ေပါင္း(၁ဝဝ) ေခါင္းၿငိမ့္ေနၿပီ ေမာင္.....

ေမာင္မၾကားႏိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔ only love သီခ်င္းကို ကြၽန္မအႀကိမ္ေပါင္း(၁ဝဝ) ဆိုမိၿပီ ေမာင္.....

ခ်မ္းေအးတဲ့ေဖေဖာ္ဝါရီ(၁၄)ရက္ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့အခန္းေလးထဲမွာ အခုေတာ့ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္းပါ ေမာင္....


**** စာေတြေရးစက ဘာသာျပန္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေလးျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ျပင္ေရးရင္း ဘေလာ့ေပၚတင္လိုက္ပါတယ္။ ခ်စ္သူတိုင္း ညားၾကပါေစ....

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘေလာက္မွ တဆင့္
ဘရုိနီထြန္း